Την Πέ­μπτη 11 του Δε­κέμ­βρη 2014 έ­γι­ναν οι ε­κλο­γές στη Β΄ ΕΛ­ΜΕ Δυτ. Ατ­τικής. Σε αυ­τές πή­ρε μέ­ρος για δεύ­τε­ρη συ­νε­χό­με­νη χρο­νιά η κί­νη­ση “Παι­δεί­α για Δη­μο­κρα­τί­α και Α­νά­πτυ­ξη”, που εί­ναι η συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρά­τα­ξη της ΟAΚΚE στους εκ­παι­δευ­τι­κούς, με υ­πο­ψή­φιο το σύντρο­φο Γ. Μπου­ρί­τη, και πή­ρε 17 ψήφους σε σύ­νο­λο 410 και πο­σο­στό 4,15%. (την κλί­μα­κα αυ­τών των ψή­φων μπο­ρεί κα­νείς να την ε­κτι­μή­σει συ­γκρί­νο­ντάς τες με τις 34 ψή­φους του ΠΑ­ΜΕ).
Η δεύ­τε­ρη κά­θο­δος στις ε­κλο­γές ή­ταν η συ­νέ­χεια μιας πο­ρεί­ας πάνω α­πό τριών χρό­νων, στη διάρ­κεια της ο­ποί­ας η Κί­νη­ση εί­χε μια διαρ­κή παρου­σί­α με το­πο­θε­τή­σεις τό­σο στις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις ό­σο και σε εκ­δη­λώσεις του συν­δι­κα­λι­στι­κού αυ­τού ορ­γά­νου των κα­θηγητών. Ε­πί­σης ο σύ­ντροφος εί­χε έ­ναν ε­νερ­γό ρό­λο στο σχο­λεί­ο του, ι­διαί­τε­ρα σε ζη­τή­μα­τα που έ­χουν να κά­νουν με τη δρά­ση της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας της Χρυ­σής Αυ­γής και, ιδιαί­τε­ρα τον τε­λευ­ταί­ο χρό­νο, με την α­ξιο­λό­γη­ση.
Η Κί­νη­ση κα­τέ­βη­κε με θέ­σεις για την πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση της χώ­ρας, για την κα­τά­στα­ση στην εκ­παί­δευ­ση, με α­νά­λυ­ση της α­ντι­δρα­στι­κής πο­λιτι­κής και συν­δι­κα­λι­στι­κής γραμ­μής της ΟΛ­ΜΕ, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να δια­τύ­πω­νε τις θέ­σεις της Κί­νη­σης για την εκ­παί­δευ­ση και το σχολεί­ο. Εί­ναι γε­γο­νός ότι αυ­τές οι το­πο­θε­τή­σεις στις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, ι­διαί­τε­ρα στην ε­ξή­γηση της χρε­ωκο­πί­ας της χώ­ρας μας και του πο­λύ­χρο­νου σα­μπο­τάζ στην οι­κονο­μί­α της και πώς αυ­τό εκ­φρα­ζό­ταν στην παι­δεί­α, κι­νού­σαν πά­ντα το εν­δια­φέρον των κα­θη­γη­τών και ή­ταν οι μο­να­δι­κές που έ­δι­ναν μια ε­ξή­γη­ση για τη χρεω­κο­πί­α της χώ­ρας. Μά­λι­στα η πει­στι­κό­τη­τα των πο­λι­τι­κών αυ­τών θέ­σε­ων ήταν τό­σο δυ­να­τή, που α­κό­μη και στε­λέ­χη άλ­λων πα­ρα­τά­ξε­ων α­να­γκά­στη­καν να συμφω­νή­σουν στην τε­λευ­ταί­α ε­κλο­γο­α­πο­λο­γι­στι­κή συ­νέ­λευ­ση με τη θέ­ση για το ξε­πού­λη­μα της χώ­ρας στο ρω­σοκι­νέ­ζι­κο κε­φά­λαιο.
Ό­χι ό­μως μό­νο αυ­τό. Ι­διαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον υ­πήρ­ξε και στις θέ­σεις σχε­τι­κά με το “άλ­λο σχο­λεί­ο, δη­λα­δή το σχο­λεί­ο που θα ε­νώ­νει την εκ­παί­δευση με την πα­ρα­γω­γή” που δια­τυ­πώ­νει η Κί­νη­ση, σε α­ντι­δια­στο­λή με το 12χρο­νο σχο­λεί­ο του πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ, που εί­ναι η θέ­ση της ΟΛ­ΜΕ. Για την υ­ποστή­ρι­ξη αυ­τών των θέ­σε­ων πα­ρα­θέ­τα­με α­να­λυ­τι­κά και τις θέ­σεις του α­ρι­στερού και κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, ι­διαί­τε­ρα τις θέ­σεις για την παι­δεί­α του Ε­ΑΜ και της Ε­ΠΟΝ. Ε­πί­σης εν­δια­φέ­ρον υ­πήρ­ξε για τη θέ­ση, την ο­ποί­α κα­μιά άλλη παρά­τα­ξη δεν έ­χει, για την πιο πλα­τιά ε­νό­τη­τα γο­νιών-μα­θητών-καθη­γη­τών σαν την προ­ϋ­πό­θε­ση για την προ­ο­δευ­τι­κή αλ­λα­γή στο σχο­λεί­ο και στην εκ­παί­δευ­ση.
Οι φε­τι­νές ε­κλο­γές έ­γι­ναν μέ­σα σε έ­να κλί­μα φό­βου, α­φού η ό­ψι­μη αξιο­λό­γη­ση, που ε­κτι­μά­με ό­τι θα εί­ναι πια εκ­κα­θα­ρι­στι­κού και ό­χι διορ­θω­τικού τύ­που, εί­ναι ή­δη ε­δώ και κα­μιά πα­ρά­τα­ξη δεν έ­κα­νε κά­ποιο σο­βα­ρό κί­νη­μα για να την ε­μπο­δί­σει. Η ΟΛ­ΜΕ με μια α­να­κοί­νωση μό­νο κα­λού­σε για τα μά­τια τους κα­θη­γη­τές σε ο­ρι­σμέ­να μέ­τρα ε­νά­ντιά της. Κα­μιά ό­μως πα­ρου­σί­α δεν έκα­νε στους συλ­λό­γους των κα­θη­γη­τών για τη συ­στη­μα­τι­κή ορ­γά­νωση της πά­λης τους. Έ­τσι οι συ­νά­δελ­φοι πο­ρεύ­ο­νται μό­νοι τους ε­νά­ντια στην α­ξιο­λόγη­ση και τις συ­νέ­πειές της, έ­χο­ντας να α­ντι­με­τω­πί­σουν τις α­πει­λές α­πό τη διοί­κη­ση και τους σχο­λι­κούς συμ­βού­λους, οι ο­ποί­οι πολ­λές φο­ρές, στην προ­σπά­θειά τους να πεί­σουν τους καθη­γη­τές να συμ­με­τέ­χουν ε­θε­λο­ντι­κά στην ατο­μι­κή α­ξιο­λό­γη­ση, λέ­νε ό­τι οι κα­θη­γη­τές δε θα έ­χουν τις συ­νέ­πειες της δια­θε­σι­μό­τη­τας ή της α­πό­λυ­σης, ό­πως ο­ρί­ζουν οι σχε­τι­κοί νό­μοι στην πε­ρί­πτω­ση της α­ξιο­λό­γη­σης με χα­μη­λό βαθ­μό.
Μέ­σα δηλαδή σ’ αυ­τήν την τρί­χρο­νη πο­ρεί­α έ­χει δια­μορ­φω­θεί έ­να μι­κρό, αλ­λά ελ­πι­δο­φό­ρο ρεύ­μα, που φέ­τος πα­γί­ω­σε την πα­ρου­σί­α του, πά­νω στις θέ­σεις της Κί­νη­σης, το ο­ποί­ο εκ­φρά­στη­κε στις ε­κλο­γές με τις 17 ψή­φους, μί­α πε­ρισ­σό­τε­ρη α­πό πέ­ρυσι, την ώ­ρα που οι άλ­λες παρα­τά­ξεις μεί­ω­ναν τις δυνά­μεις τους λό­γω της α­νά­πτυ­ξης του ρεύ­μα­τος των φρού­δων κυ­βερ­νη­τι­κών και πα­ρα­κυ­βερ­νη­τι­κών ελ­πί­δων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των Πα­ρεμ­βά­σε­ων.
Εί­ναι βέ­βαια γε­γο­νός ό­τι αυ­τό το μι­κρό ρεύ­μα δεν έ­χει α­κό­μη φτάσει στο ε­πί­πε­δο της ορ­γα­νω­τι­κής συ­γκρό­τη­σης και α­σφα­λώς έ­χει πο­λύ δρόμο, αλ­λά εί­ναι ο­πωσ­δή­πο­τε έ­να μή­νυ­μα για την πο­λι­τι­κή και κυ­ρί­ως την ι­δε­ολο­γι­κή κα­τά­στα­ση στο λα­ό. Η πο­ρεί­α της χώ­ρας μας προς τη χρε­ωκο­πί­α, που έχει κα­τα­στρέ­ψει τις ζω­ές ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων και κα­τα­στρέ­φει ε­πίσης και τους κα­θη­γη­τές, πο­ρεί­α για την ο­ποί­α εί­ναι υ­πεύ­θυ­να ό­λα τα κόμ­μα­τα και ι­διαί­τε­ρα αυ­τά που μι­λούν στο ό­νο­μα της Αρι­στε­ράς και του μαρ­ξι­σμού, υ­πο­χρε­ω­τι­κά θα φέ­ρει τους κα­θη­γη­τές (και ό­λο το λα­ό φυ­σι­κά) στην α­να­ζή­τηση μιας άλ­λης πο­λι­τι­κής. Μιας πο­λι­τι­κής που θα έ­χει σαν γνώ­μο­να τη δη­μο­κρα­τία και την α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας με βά­ση τα συμ­φέ­ρο­ντα του λα­ού. Μιας πολι­τι­κής που θα συν­δέ­ει την εκ­παί­δευ­ση με τις πα­ρα­γω­γι­κές α­νά­γκες της χώ­ρας, που θα ε­νώ­νει τη θε­ω­ρί­α με τις πρα­κτι­κές της ε­φαρ­μο­γές.

Συνολικά οι ψήφοι και οι έδρες στην συγκεριμένη ΕΛΜΕ είχαν ως εξής:

ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΔΣ Β΄ ΕΛΜΕ ΔΥΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ
	2014	2013
ΚΙΝΗΣΗ "ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ"	17	16
ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ)	225	198
ΔΑΚΕ (ΝΔ)	29	44
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (Εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά)	96	90
ΠΑΜΕ (ψευτοΚΚΕ)	34	35

 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

Υποψήφιος στην Β΄ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής Μπουρίτης Γιάννης, 1ο ΓΕΛ Αιγάλεω

Συνάδελφοι/ες

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Οι φετινές εκλογές για το ΔΣ της ΕΛΜΕ γίνονται με τη χώρα και το λαό στη χειρότερη κατάσταση σε περίοδο ειρήνης εδώ και δεκαετίες. Η χώρα μας βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, το ε­μπό­ριο και οι ε­ξα­γω­γές βυ­θί­ζο­νται και η χώ­ρα με­τα­τρέ­πε­ται σε έ­να πε­δί­ο κα­τα­στρο­φής με το λα­ό να ε­ξα­θλιώ­νε­ται μέ­ρα με τη μέ­ρα μέ­σα σε συν­θή­κες τε­ρά­στιας α­νερ­γί­ας και ε­λεύ­θε­ρης πτώ­σης των μι­σθών. Μέ­σα σε αυτό το πε­δί­ο της κα­τα­στρο­φής η κυ­βέρ­νη­ση και η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δεί­χνουν σαν υ­πεύ­θυ­νους του ε­γκλήμα­τος τους τρο­ϊ­κα­νούς δα­νει­στές-μο­νο­πω­λι­στές που πράγ­μα­τι υ­πο­γρά­φουν με εν­θου­σια­σμό τα μέ­τρα πεί­νας και κα­τα­στρο­φής ό­πως κά­νουν σε κά­θε χρε­ω­κοπη­μέ­νη χώ­ρα.
Όμως δεν υπάρχει μέτρο που να επιβάλλεται χωρίς να το θέλει πραγματικά το εσωτερικό καθεστώς και ο πραγματικός εντολέας του που είναι η ρώσικη υπερδύναμη. Σήμερα η κυβέρνηση προωθεί μία δέσμη μέτρων υποτίθεται για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της τρόικας για την κάλυψη του «δημοσιονομικού κενού» ώστε να πάρει την επόμενη δόση του δανείου. Αλλά τα μέτρα που προτείνει είναι ειδικά κομμένα και ραμμένα ώστε να εξυπηρετήσουν το νέο αφεντικό. Τέτοια είναι κυρίως τα δολοφονικά μέτρα κατά των συντάξεων, δηλαδή η αύξηση των απαιτούμενων για τη σύνταξη ενσήμων από 4500 σε 6000 και η εξοντωτική αύξηση του ορίου ηλικίας για όσους δουλεύουν σε βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Αυτά, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της μεγάλης ανεργίας σημαίνουν πρακτικά την κατάργηση των συντάξεων για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Η νέα εξαθλίωση και πείνα για το λαό που φέρνουν τέτοια μέτρα, ωφελεί στην πράξη τους εργοδότες για τους οποίους το μισθολογικό κόστος μειώνεται σημαντικά. Αυτοί που κυρίως θα ωφεληθούν από αυτά τα μέτρα είναι τα νέα αφεντικά που φέρνει το καθεστώς στη χώρα και οι οποίοι θα έχουν στη διάθεσή τους φθηνή εργατική δύναμη για να την εκμεταλλεύονται με όρους δουλοκτησίας. Πρόκειται για τη Ρωσία και τη σύμμαχό της Κίνα, στις οποίες δίνουν σήμερα λιμάνια, συγκοινωνίες, ενέργεια, βιομηχανίες, ακριβή τουριστική γη, συστημικές τράπεζες. Μία ενδεχόμενη κυβέρνηση του τακτικού επισκέπτη της ρώσικης πρεσβείας, Τσίπρα, θα παραλάβει αυτή την «προίκα» της φθηνής εργατικής δύναμης για να δυναμώσει κι άλλο τους ρώσους αποικιοκράτες. Αυτοί είναι που σήμερα αγοράζουν τα πάντα στη χώρα και όχι οι γερμανοί καπιταλιστές που υποτίθεται έχουν χρεοκοπήσει τη χώρα για να την αγοράσουν φθηνά.
Ήδη πριν από την κρίση το διακομματικό καθεστώς είχε εκχωρήσει στη Ρωσία τον έλεγχο ενός πολύ καίριου στοιχείου της παραγωγής, του φυσικού αερίου. Όμως τελευταία της εκχώρησε ένα ανώτερο κλειδί οικονομικού της ελέγχου: τις μεγαλύτερες τράπεζες. Η Ρωσία εξασφάλισε μέσα στην κρίση τον έλεγχο της Τράπεζας Πειραιώς με το να γίνει κύριος μέτοχος της ο κρατικο-ολιγάρχης Αλεξάντερ Νέσις. Μόλις η Ρωσία έλεγξε την Πειραιώς, η κυβέρνηση, με την ουσιαστική έγκριση της αντιπολίτευσης τη φούσκωσε και από τέταρτη την έκανε τη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας. Έτσι της έδωσαν αμέσως και χωρίς διαγωνισμό την ΑΤΕ (Αγροτική) που σημαίνει τον έλεγχο σε ένα πελώριο κομμάτι της αγροτικής παραγωγής και της γης μέσω των υποθηκών. Μετά μέσω της ΑΤΕ έδωσαν στο ρώσο κρατικο-ολιγάρχη Ζέκτσερ με σικέ διαγωνισμό τη γαλακτοβιομηχανία της ΑΤΕ Δωδώνη, δηλαδή του έδωσε τον έλεγχο της κτηνοτροφίας της Ηπείρου. Λίγο μετά η Πειραιώς του Νέσις κατάπινε τις θυγατρικές στην Ελλάδα των χρεωκοπημένων κυπριακών τραπεζών Κύπρου και Λαϊκής, ενώ τις ίδιες τις μητρικές στην Κύπρο τις έλεγξε χάρη στην κυπριακή χρεωκοπία ο ρώσος κρατικο-ολιγάρχης συνεργάτης του Νέσις, και ιδιοκτήτης του Σκορπιού Ριμπολόβλεφ. Αφού στο μεταξύ η Πειραιώς κατάπιε την Γενική, την Ελληνική και την Millenium, ο Νέσις και οι τσέχοι φίλοι του αγοράσανε τον επικερδέστατο ΟΠΑΠ, και βάλανε πρόεδρο τον Μελισσανίδη, στον οποίο σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς προηγούμενα είχε παραδώσει την ΑΕΚ. Θυμίζουμε ότι το καθεστώς είχε παραδώσει εδώ και δεκαετίες τον Ολυμπιακό στον άνθρωπο της Ρωσίας και της Στάζι Κόκκαλη (που επέλεξε σα διάδοχό του τον Μαρινάκη), ενώ πάνω στην κρίση έδωσε τον ΠΑΟΚ στον άνθρωπο του Πούτιν Σαββίδη. Σε αυτόν έδωσαν μετά το συνεταιριστικό εργοστάσιο ΣΕΚΑΠ που σημαίνει έλεγχο χιλιάδων καπνοπαραγωγών και του άνοιξαν το δρόμο να αγοράσει φτηνά ιστορικές τουριστικές επιχειρήσεις και πελώριες εκτάσεις γης. Την ίδια ώρα και πάλι μέσα στην κρίση το Κατάρ έγινε κύριος ιδιώτης μέτοχος της Άλφα Μπανκ με 9% ενώ με την κατάλληλη νομοθεσία περί ανακεφαλαιοποίησης έγινε και ο διασώστης της σαν ιδιωτικής τράπεζας. Οι ελάχιστοι δυτικοί που αγοράζουν στην Ελλάδα, μπορούν να το κάνουν πάντα με ένα έμπιστο μέλος του καθεστώτος, όπως πχ τα αεροδρόμια που θα πάρουν οι γερμανοί με τον συνεταίρο της Gazprom Κοπελούζο.
Από την άλλη μεριά το ότι μεγάλες επιχειρήσεις κλείσανε ή είναι καταχρεωμένες σε ποσοστό 80% (ICAP) είναι αποτέλεσμα ενός παραγωγικού σαμποτάζ δεκαετιών το οποίο δυνάμωσε μέσα στην κρίση. Το σαμποτάζ διεξάγεται κυρίως στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος ή των αρχαιοτήτων, ή με πολιτικά υποκινημένες καθυστερήσεις από την κρατική γραφειοκρατία (πολεοδομίες, δασαρχεία, “ανεξάρτητες” διακομματικές αρχές, Δήμους), ή στο όνομα της προστασίας των μικρών παραγωγών σε βάρος της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής ή στο όνομα της εργατικής τάξης με απεργία διαρκείας την ώρα που ένα εργοστάσιο είναι σε κρίση παραγωγής. Συχνά το σαμποτάζ γίνεται με ιδεολογικά αντιδραστικά “λαϊκά κινήματα”, στα οποία πατάει το διαβρωμένο Συμβ. της Επικρατείας για να τσακίσει κάθε μεγάλη ντόπια ή δυτική επένδυση. Το σαμποτάζ γίνεται και με την ωμή βία, δηλαδή με δολοφονίες βιομηχάνων από ένα παρακράτος με αριστερή μορφή (Αθανασιάδης και Βρανόπουλος για τα Λιπάσματα και για τα Μεταλλεία της Χαλκιδικής, Αγγελόπουλος για τη Χαλυβουργική, Περατικός για τα ναυπηγεία Ελευσίνας). Με την κρίση το σαμποτάζ αντί να σταματήσει εντάθηκε με την υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων και με την αύξηση της τιμής στο ηλεκτρικό, στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο. Η τιμή του τελευταίου στην Ελλάδα είναι κατά 40% πάνω από την τιμή του στις άλλες χώρες. Αυτή είναι άμεση συνεισφορά του Πούτιν στο βιομηχανικό σαμποτάζ.
Το πόσο πολιτικά καθοδηγημένο είναι το παραγωγικό σαμποτάζ αποδεικνύεται από το ότι ποτέ τα ρώσικα και κινέζικα μονοπώλια και οι ανατολικοί κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες της χώρας μας (Μπόμπολας, Κόκκαλης, Μυτιληναίος, Βγενόπουλος, Κοπελούζος) δεν εμποδίστηκαν στις δουλειές τους από κανένα αντιπαραγωγικό κίνημα, αλλά εξαιρέθηκαν από όλα. Είναι χαρακτηριστικό πως το ΣτΕ σκανδαλώδικα φροντίζει να προστατεύει τις επενδύσεις της COSCO (απόρριψη των δίκαιων προσφυγών των συνδικάτων του ΟΛΠ) και πως κάνουν το ίδιο τα ψευτοαριστερά κόμματα επιτρέποντας τη διατήρηση των αντεργατικών παρανομιών της COSCO και το συνδικαλιστικά ισχυρό ρόλο εκεί των ναζί-χρυσαυγιτών.
Είναι για τη διευκόλυνση αυτού του ορμητικού περάσματος του πλούτου της χώρας στη Ρωσία που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει πια την κρατικοποίηση των τραπεζών, την ώρα που όλες ζουν χάρη στα δανεικά κεφάλαια από την ΕΕ που ελέγχονται από το κράτος (ΤΧΣ). Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει αφεντικά των τραπεζών τους Νέσις και τους Αλ Θανί (Κατάρ) και όχι το ελληνικό κράτος, για να κάνουν αυτοί απόλυτο κουμάντο για το ποια επιχείρηση θα πεθάνει, ποια θα ζήσει και πόσο φτηνά η τελευταία θα περάσει στον έλεγχό τους.
Αυτό το πολύπλευρο και συντριπτικό σαμποτάζ είναι η αιτία που στην Ελλάδα η χρεωκοπία είναι τόσο καταστροφική και τόσο ατελείωτη σε σχέση με κάθε άλλη στην ΕΕ, η ανεργία τόσο πελώρια και τα μεροκάματα τόσο κινέζικα.
Στην εκπαίδευση αυτή η υπονόμευση της παραγωγής συντελείται ιδιαίτερα με την καταστροφή της μέσης τεχνικής εκπαίδευσης που η ΟΛΜΕ χρόνια τώρα με το σύνθημα του 12χρονου ενιαίου σχολείου ζητά την αντικατάστασή της με ένα ή δύο χρόνια μεταλυκειακής ειδίκευσης. Ταυτόχρονα στην ανώτατη εκπαίδευση εμποδίζεται η εφαρμοσμένη έρευνα και το δέσιμό της με την παραγωγή. Το σύνθημα «όχι στο σχολείο της αγοράς» σημαίνει αυτό ακριβώς.
Έτσι η χώρα ρημάζει δημιουργώντας ένα πελώριο εμπορικό έλλειμμα που για να το αντιμετωπίσει πρέπει να δανείζεται ασταμάτητα. Αυτό το σαμποτάζ στην παραγωγή δημιούργησε το πελώριο χρέος και έφερε τα μνημόνια και τους δανειστές πολύ περισσότερο από όσο η μισοπαρασιτική κρατική γραφειοκρατία και η διαφθορά.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Οι σαμποταριστές ισχυρίζονται ότι για όλα φταίει η Τρόικα, ότι η Τρόικα απολύει τους καθηγητές κλπ. Η τρόικα πράγματι απολύει από τη σιχαμερή αντιλαϊκή εκμεταλλευτική φύση κάθε αστού δανειστή, που ρίχνει το βάρος κάθε χρεωκοπίας στους λαούς. Αυτή αποφασίζει το πόσοι θα απολυθούν, όμως το ποιοι θα απολυθούν το αποφασίζει η ντόπια κυβέρνηση και το ανέχεται η ντόπια αντιπολίτευση. Στην εκπαίδευση διαλύθηκε ήδη το ουσιαστικά πιο καίριο κομμάτι της που είναι η τεχνική εκπαίδευση μετά τον «ξαφνικό θάνατο» του περισυνού καλοκαιριού. Ο νόμος για το νέο λύκειο εντατικοποιεί τις σπουδές χωρίς να αλλάζει τίποτα από το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της εκπαίδευσης. Ο κλάδος μας βρίσκεται σε κατάσταση απογοήτευσης κυρίως μετά τις δύο περισυνές απανωτές ήττες του Μάη και του Σεπτέμβρη. Οι μεγάλες αυτές ήττες οφείλονται στην πολιτική και συνδικαλιστική γραμμή των παρατάξεων που ηγούνται στην ΟΛΜΕ. Αυτή η γραμμή δεν είναι προϊόν λάθους ή συνδικαλιστικής παρακμής, είναι από πρόθεση. Η ΟΛΜΕ σαν ηγεσία μερικών παρατάξεων, ιδιαίτερα της λεγόμενης «αριστεράς» ήθελε τις συγκεκριμένες απολύσεις,γιατί πάντα ήθελε την καταστροφή της τεχνικής εκπαίδευσης και κάθε ειδικού σχολείου, κλπ. Αυτό σήμαινε η κυριαρχία μέσα της, της εγκληματικής, αντιλαϊκής, αντιπαραγωγικής, ιστορικά αντιαριστερής γραμμής της 12χρονης ενιαίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης που πρώτο πρόβαλε το λεγόμενο ΚΚΕ.
Σήμερα μέσα από ένα σκοτεινό αλισβερίσι με τα υπουργεία διαπραγματεύεται ποιοί από τους σε διαθεσιμότητα συνάδελφους θα επαναπροσληφθούν. Και όπως θα είδε κανείς στην τελευταία απεργία της ΟΛΜΕ δεν υπάρχει καν το αίτημα για επαναφορά των τομέων της τεχνικής εκπαίδευσης. Μιλάμε για προμελετημένο έγκλημα γιατί η ηγεσία της ΟΛΜΕ μπορεί να έχει οποιοδήποτε ελάττωμα, εκτός από το να είναι ένας συλλογικός χαζός.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Η αξιολόγηση, με πρώτη μορφή την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, είναι ήδη εδώ. Η ΟΛΜΕ έβγαλε μια ανακοίνωση για το τι μπορεί να κάνουν οι συνάδελφοι, αλλά ποτέ δεν φρόντισε να οργανώσει μαζικά την αντίσταση των καθηγητών μέσα σε κάθε σχολείο και γενικότερα. Έτσι σήμερα σε αρκετά σχολεία οι συνάδελφοι παίρνουν μέρος σε αυτήν ανοίγοντας το δρόμο για την ατομική αξιολόγηση και τις διαθεσιμότητες αλλά και τις απολύσεις που την συνοδεύουν σύμφωνα με τους νόμους που έχει ψηφίσει η σημερινή κυβέρνηση.
Ιδιαίτερα, αν και έχουν περάσει ήδη τρεις μήνες από την αρχή της σχολικής χρονιάς δεν έχει γίνει ούτε μια γενική συνέλευση για την οργάνωση της πάλης μας. Πιστεύουμε ότι ο λόγος γιαυτό είναι ότι την αξιολόγηση τη θέλει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους συμμάχους της που έρχεται στην εξουσία. Οι τελευταίες δηλώσεις του βουλευτή του Αμανατίδη είναι χαρακτηριστικές. Έτσι η αξιολόγηση έρχεται τώρα και τη βρίσκουν έτοιμη οι επόμενοι υπουργοί παιδείας.

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Το ότι δεν φταίνε μόνο και κυρίως οι μέθοδες της πάλης που χρησιμοποιήθηκαν, αποδεικνύεται από το ότι τα αιτήματα που κατά καιρούς είχε η ΟΛΜΕ στις διάφορες απεργίες που εξάγγελλε και δεν ακολουθούσαν παρά ελάχιστοι είναι στην πλειοψηφία τους αντιδραστικά.
Το μόνιμο σύνθημα της 12χρονης υποχρεωτικής παιδείας που αναφέραμε και πιο πάνω είναι ένα σύνθημα που δεν ανταποκρίνεται σε καμιά παραγωγική ανάγκη της χώρας, ούτε στις ανάγκες των παιδιών της φτωχολογιάς που δεν είχαν ποτέ τους τη δυνατότητα για άφθονα ιδιωτικά φροντιστήρια και ακριβά σχολεία, γιαυτό και οι υπερασπιστές του δεν εξηγούν την αναγκαιότητά του με ταξικούς όρους ούτε με όρους παραγωγής αλλά με δήθεν ανθρωπιστικούς δήθεν μορφωτικούς μη ταξικούς όρους. Είναι, όσο το έχουν περιγράψει τα συνέδρια και οι τοποθετήσεις της ΟΛΜΕ, ένα σχολείο ξεκομμένο από την παραγωγή και κυρίως τη σημερινή εργατική τάξη. Σκέτη γενική παιδεία μέχρι τα 18 και μάλιστα υποχρεωτική, χωρίς καμιά απολύτως σύνδεση με τα εργοστάσια και με την αγροτική παραγωγή, δηλαδή στείρα θεωρητικολογία, χωρίς επιστημονικό πειραματισμό και με ασταμάτητη από καθέδρας διδασκαλία είναι ένα σχολείο του παρασιτικού γραφειοκρατικού παπαγαλισμού και φυσικά της απέραντης βαρεμάρας, δηλαδή της παραγωγικής σπατάλης και της καταστροφής της γνώσης. Ένα σχολείο ενταγμένο ακριβώς στην παραγωγική διάλυση και υπονόμευση της χώρας.
Η προβολή από την ΟΛΜΕ του συνθήματος για 1400 ευρώ καθαρό μισθό παλιά ήταν πάντα μια απάτη, αλλά μετά την κρίση είναι σαδιστική ειρωνεία και πρόκληση ενάντια στις μάζες, που όλο και πιο πολύ αντιπαθούν την υπονομευμένη παραγωγικά και επίτηδες ανεξέλεγκτη κρατική υπαλληλία.
Πάνω από όλα η αλλαγή και η κριτική στο περιεχόμενο σπουδών δεν μπήκε ποτέ στην ημερήσια διάταξη στον κλάδο. Τα όποια εκπαιδευτικά συνέδρια της ΟΛΜΕ γίνονται πολύ μακριά από τους καθηγητές και οι όποιες αποφάσεις τους δεν είναι γνωστές παρά μόνο στους συμμετέχοντες.
Οι αποφάσεις των συνελεύσεων μπορούν να καταπατούνται με τον πιο ωμό τρόπο από το δσ και τον πρόεδρό του αν δεν συμφωνούν με τις όποιες κομματικές ή παραταξιακές τους αποφάσεις, όπως έδειξε ανάγλυφα ο περισυνός Μάης. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει πραγματική συνδικαλιστική δημοκρατία όταν παίρνονται αποφάσεις, ιδιαίτερα για τόσο ζωτικά πράγματα, όπως μια απεργία, χωρίς να υπάρχει απαρτία στις γενικές συνελεύσεις. Αυτός δεν είναι δημοκρατικός, αλλά πραξικοπηματικός συνδικαλισμός με επίφαση δημοκρατίας.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι χρειάζεται μια άλλη πορεία για το συνδικαλιστικό κίνημα. Μια πορεία με αιτήματα και πρακτικές που να αντιστοιχούν σε μιαν άλλη εκπαίδευση, που θα στηρίζεται στη ενότητα καθηγητών, μαθητών και γονιών.
Να μη δεχτούμε καμμιά μείωση των μισθών που ετοιμάζουν πάλι
Να επανέλθουν οι τομείς και οι ειδικότητες που καταργήθηκαν στην τεχνική εκπαίδευση-να οργανώσουμε τον αγώνα μας με τους συναδέλφους των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ
Να απαιτήσουμε να καταργηθεί άμεσα ο νόμος 4057/12 που τρομοκρατεί και προετοιμάζει απολύσεις για τους συναδέλφους που δεν θα συμμορφώνονται στο νέο φασιστικό και διεφθαρμένο σχολείο που σχεδιάζεται να αντικαταστήσει το σημερινό σχολείο της παρασιτικής γραφειοκρατικής διάλυσης.
Να βάλουμε την ημερήσια διάταξη και κατά προτεραιότητα την πάλη, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς τους, ενάντια στη σχολική βία, το ρατσισμό και τον εκφοβισμό, ιδιαίτερα ενάντια στη βία της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, που πρέπει να απαγορευτεί. Ο ναζισμός δεν είναι άποψη, είναι προαναγγελμένη βία και ταυτόχρονα συκοφάντηση λαών και εθνών με στόχο την γενοκτονία τους.
Αποφάσεις μέσα από πραγματικά μαζικές συνελεύσεις.
Ένα σχολείο της μέσης εκπαίδευσης που το περιεχόμενό του θα το καθορίζουν οι ανάγκες της χώρας για την επιστημονική ανάπτυξη της βιομηχανίας, της γεωργίας, της ναυτιλίας, του εμπορίου, της εξέλιξης και της διατήρησης του τεχνικού πολιτισμού, αλλά και της τέχνης και της γενικής κουλτούρας έτσι όπως το έβαζε το πρόγραμμα του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που εμπνευστής του ήταν ο Δ. Γληνός και που τώρα είναι θαμμένο από τη λεγόμενη αριστερά. Μια εκπαίδευση που να στηρίζεται στην αρχή της εργασίας και στην αρχή της μελέτης και της αλλαγής της πραγματικότητας.
Σύνδεση με τους μαθητές και τους γονείς μέσα από ένα κοινό αγώνα για την αλλαγή του σχολείου. Την κριτική και την αλλαγή στο περιεχόμενο σπουδών και τον προσανατολισμό της εκπαίδευσης. Της σύνδεσης της θεωρίας με την πράξη. Την εισαγωγή της επιστημονικής μεθόδου διδασκαλίας σε σύνδεση με την παραγωγή και τον επιστημονικό πειραματισμό. Καταπολέμηση της απέραντης κούφιας θεωρητικολογίας και της παπαγαλίας.
Να αναπτύξουμε την κοινωνική μας αλληλεγγύη ιδιαίτερα απέναντι στους φτωχούς μαθητές μας με επιπλέον μαθήματα για βοήθεια, αλλά και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μαθητών. Επίσης αν είναι δυνατό και εκπαιδευτική εθελοντική βοήθεια από τους επιστημονικά καταρτισμένους γονείς σε μαθητές που δεν είχαν αυτό το πλεονέκτημα της βοήθειας από το σπίτι. Γενικά πρέπει να συνεργαστούμε στενά με τους γονείς σε όλα τα ζητήματα. Να βάλουμε τους γονείς στο κέντρο της εκπαίδευσης και όχι στο περιθώριο στο οποίο τους έχει βάλει η ΟΛΜΕ για να μην υπόκειται στην κριτική, τον έλεγχο αλλά και τη βοήθειά τους. Η ανάμειξη των γονιών είναι το βασικό συστατικό επιτυχίας του φινλανδικου σχολείου.
Η ενότητα όλου του σχολείου είναι η βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή σε αυτό. Η ενότητά μας με το λαό ενάντια στην καταστροφή της παραγωγής που συντελείται καθημερινά, η παρεμπόδιση του ξεπουλήματος της χώρας είναι η αναγκαία προϋπόθεση για την αλλαγή στο σχολείο.

Συνάδελφοι,

Οι συνθήκες σήμερα είναι χειρότερες από κάθε άλλη εποχή. Σωτήρες δεν υπάρχουν πιά. Μόνο ο δικός μας αγώνας, η δική μας θέληση μπορούν να αλλάξουν τις ζωές μας.
Ας αναπτύξουμε παντού συλλογικότητες σε κάθε σχολείο συζητώντας για ένα άλλο πρόγραμμα και μιαν άλλη πορεία.
Και τότε ένα άλλο προοδευτικό και δημοκρατικό σχολείο μπορεί να γίνει πραγματικότητα!
Η κίνηση «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη» ιδρύθηκε το 2005 από λίγους εκπαιδευτικούς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα της εκπαίδευσης κυρίως στην Αττική, στην Θεσσαλία και την Κρήτη που άρχισαν να αναζητούν τρόπους απελευθέρωσης του εκπαιδευτικού κινήματος από μια ηγεσία κυρίως με μια υποτιθέμενη αριστερή μορφή που το δυνάστευε και το δυναστέυει στην ουσία με σκοταδιστικές, αντιβιομηχανικές και παρασιστικές γραφειοκρατικές θέσεις. Η ηγεσία αυτή, ειδικά στην ανώτατη παιδεία, είναι εξέχον τμήμα μιας καταπιεστικής και συχνά διεφθαρμένης νέας γραφειοκρατικής αστικής τάξη νέου τύπου, που συχνά ενώνεται με την πιο συντηρητική και λαικίστικη δεξιά στα πλαίσια ενός ιδιότυπου φαιο-«κόκκινου» μετώπου. Αυτό που συνδυάζει τα λόγια του πιο ευαίσθητου καταπιεσμένου και την πράξη του πιο βίαιου καταπιεστή και εξουσιαστή. Η Κίνηση έχει περάσει από φάσεις έντονης δράσης, αλλά και αναδίπλωσης αναζητώντας τρόπους για να ξεπεράσει τα τείχη που υψώνει στο δρόμο κάθε ριζοσπαστικής προσπάθειας αυτό το έμπειρο, ευλύγιστο, πολύπλευρο και τόσο κυρίαρχο, σχεδόν διακομματικό μέτωπο της εκπαιδευτικής αλλά και πολιτικής αντίδρασης. Οι σημερινές συνθήκες οξύτατης και καθολικής κρίσης εχουν ωστόσο οδηγήσει σε κρίση και την κυριαρχία αυτού του μέτωπου και οι αντιστάσεις εκπαιδευτικών, μαθητών, φοιτητών, γονιών θα αρχίζουν παντού να δυναμώνουν. Οι συνάδελφοι αναζητούν τώρα βαθειές απαντήσεις ας είναι και δύσκολες και ας ειναι δύσκολος και επώδυνος ο δρόμος της σωτηρίας. Εμείς δεν μπορούμε να μη δώσουμε το πιο έντονο παρών μας σε μια τέτοια περίοδο. Εστω κατεβαίνοντας σε αυτή τη φαση στις εκλογές σε μόνο μία ΕΛΜΕ, στην Αθήνα.

Αθήνα 2/12/2014